این عکس تقدیم به تنها دلیل زندگیم

تو ای عزیزترین کسم پشت و پناه من باش

به تکیه گاه مهربون رفیق راه من باش

بی نهایت ......با صداقت......تا قیامت

همه جا تاریک است

خورشید کجاست؟

من خورشید را نمی بینم

دوباره خورشید را خواهم دید؟ نمی دانم

باور نمی کنم

درک نمی کنم

مکان خورشید است آنجا

اما اکنون تاریک ترین نقطه در میان آسمان است

به چشمان خود اعتنا نمی کنم

چطور راه را می بینم؟ نمی دانم!!

همه جا تاریک است

و من می ترسم

و آنجا چیزیست

در بین راهی که من می بینم

و من باز می ترسم

نه زتنهایی و تاریکی

من از آن چیز می ترسم

و به خود می خندم

چراکه مایه ترس من انسان است

و من باز می ترسم

آمدی آن روز که دل مرده بود                  

            روح مرا سیل غمت برده بود

غنچه ی سرخی که وفا نام داشت

                   در گذر حادثه پژمرده بود

بی تو جنون در سر و خنجر به چشم

                   عقده گلوگیر و دل آزرده بود

بی توچه گویم که به شب غیر اشک

                   این دل بی حوصله نشمرده بود

یا که به جز دست غمت هیچ کس

                   در بغل این سینه نیفشرده بود

قاب دلم عکس تو در بر گرفت

                   شیشه ی آن گرچه ترک خورده وبد

باز به پای تو افکندمش

                   گرچه فقط یک دل پا خورده بود

چشم تو از کهکشان راه شیری هم سرست
پیش چشمان تو یاس و ناز و مریم پر پر است
من نمی دانم چه رازی بین عشق و اسم توست
 اسم تو از هر چه زیباتر دیده ام زیباتر است

یک عمر تو را به هر کجایی بردم
 هر لحظه گذشت بی تو من نشمردم
 حالا تو بمان و قصه ات راحت باش
 از بس نرسیدم به تو آخر مردم  

   تو را در درون چشمهایم می گذارم

                                                                       پلکهایم را می بندم !

                   تمام شب . . .

                                              رویای تو . . .

                                                                       خوابم را کوتاه می کند . . .       

                       و صبح . . .

                                               صبح گونه های زیبای تو خیس است ...

آری این  آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه نا پیداست

من دگر به پایان نمی اندیشم

که همین دوست داشتن برایم زیــبـــــــــاســــــــــــــــت !!!فروغ فرخزاد  !!!

یادته یه روزی بهم گفتی:

 هر وقت خواستی گریه کنی برو زیرِ بارون

 که نکنه نامردی اشک هاتو ببینه و بهت بخنده  ... 

 گفتم اگه بارون نیومد چی؟؟ 

 گفتی اگه چشم های قشنگ تو بباره آسمون گریه ش میگیره ...

 گفتم یه خواهش دارم ؛

 وقتی آسمونِ چشام خواست بباره تنهام نزار ...

 گفتی به چَشم ... حالا امروز

 من دارم گریه میکنم اما آسمون نمی باره ...

 و تو هم اون دور دورا ایستادی و داری بهم می خندی ...

 (سخته یکی بهت بگه ستاره شو ببینمت ..

بعد یه کم  که بگذره بگه دیگه نیا ببینمت)  نه؟

دلبر به من رسید و جفا را بهانه کرد

                        افکند سر به زیر و حیا را بهانه کرد

آمد به بزم و دید من تیره روز را

                        ننشست و رفت و تنگی جا را بهانه کرد

رفتم به مسجد از پی نظاره ی رخش

                        بر رو گرفت دست و دعا را بهانه کرد

آغشته بود پنجه اش از خون عاشقان

                        بستن به دست خویش حنا را بهانه کرد

خوش می گذشت صبوحی ز کوی او

                        بر جا نشست و شستن پا را بهانه کرد