که بر ساحل نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دایم دست و پای میزند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یازیدن به دشمن
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتید دست ناتوانی را تا توانایی بهتر را پدید اورید
آن زمان که تنگ می بندید بر کمرهایتان کمربند
در چه هنگامی بگویم من یک نفر درآب دارد می کند بیهود جان قربان
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
نان بر سفره
جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هایتان ز راه دور دیده آب را بلعیده در گود کبود
و هر زمان بی تابی اش افزون
می کند زین آبها بیرون گاه سر گه پا
آی آدمها ، او ز راه دور این کهنه جهان باز می یابد
می زند فریاد و امید کمک دارد
آی آدمها که روی ساحل آرام در کار و تماشایید
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده، بس مدهوش
می رود نعره زنان ، وین بانگ باز از دور میاید
آی آدمها.....
و صدای باد هر دم دل گزا تر
در صدای باد بانگ او رها تر
از میان آبهای دور و نزدیک باز در گوش
این نداها:
آی آدمها!........
