دلبر به من رسید و جفا را بهانه کرد

                        افکند سر به زیر و حیا را بهانه کرد

آمد به بزم و دید من تیره روز را

                        ننشست و رفت و تنگی جا را بهانه کرد

رفتم به مسجد از پی نظاره ی رخش

                        بر رو گرفت دست و دعا را بهانه کرد

آغشته بود پنجه اش از خون عاشقان

                        بستن به دست خویش حنا را بهانه کرد

خوش می گذشت صبوحی ز کوی او

                        بر جا نشست و شستن پا را بهانه کرد